Help deze Afghaanse studente
Stichting Youth for Human Rights Nederland zet zich in om het leven te redden van de 20-jarige studente Sedad in Afghanistan, die momenteel in een safehouse verblijft, op de vlucht voor de Taliban. Wij zijn hiervoor benaderd door Ineke Hilhorst, documentairemaker en initiatiefnemer van het Monument voor Verdraagzaamheid in Amsterdam.
Sedad heeft nog 3 weken, dan zijn haar financiële middelen op en moeten zij en haar familie het safehouse verlaten. Dan kan ze nergens meer naar toe en is ze haar leven niet meer zeker.
Ondertussen is Ineke Hilhorst koortsachtig bezig om Sedad via Nederlandse instanties naar Nederland te krijgen.
We hebben dringend geld nodig voor Sedad. Iedere dag telt.
Help mee en stort een bedrag op rekening NL83RABO 0118 932 977 ten name van Youth for Human Rights NL, onder vermelding van ‘Sedad’.
Met 3820 euro kunnen Sedad en haar familie de komende zes maanden in het safehouse verblijven. Alle donaties gaan volledig naar Sedad. Uw donatie is aftrekbaar voor de belastingen.
U kunt ook doneren via de website: https://youthforhumanrights.nl/doneren/
“Sorry dat ik je lastig val. Een paar minuten geleden bonsden twee Taliban leden aan de achterdeur van ons huis op zoek naar mij. Mijn vader vertelde dat ik niet thuis was. De Taliban dreigden de hele familie te vermoorden als ze me niet zouden vinden. Ik ben zo bang en er is niemand die me kan helpen. We hebben geen regering meer, ik weet niet wat ik moet doen”.
Hoe is Ineke Hilhorst in contact gekomen met Sedad? Lees hier het hele verhaal:
Vlak voor de overname door de Taliban kwam ik in contact met een jonge vrouwenrechten activiste: om haar veiligheid niet in gevaar te brengen noem ik haar Sedad. Sedad is 20 jaar. Sinds haar geboorte waren de Amerikanen, met hulp van andere Westerse mogendheden, in haar geboorteland actief. Zij weet dus niet anders dan dat zij als vrouw recht heeft op een gelijkwaardig bestaan. Denk niet dat dat vanzelf is gegaan.
Sedad woonde in een afgelegen provincie op een kleine 20 uur reizen van de hoofdstad. Zij is de oudste dochter in een eenvoudige, traditionele familie. Vader is boer, moeder doet de huishouding. Sedad heeft best een gevecht moeten leveren om naar school te mogen gaan, en later naar de universiteit. Haar vader is een held, omdat hij durfde mee te gaan in de wensen van zijn dochter, ook al was dat in hun traditionele samenleving nog steeds niet heel gewoon.
Sedad maakte gretig gebruik van de kennis die zij opdeed. Ze gaf lezingen, en was actief in tal van vrouwenbewegingen. Haar toekomst was omlijst met een gouden randje.
In augustus, toen de Amerikanen zich terugtrokken, was Sedad bijna afgestudeerd. Ze droomde ervan om zakenvrouw te worden en veel te gaan betekenen voor andere meisjes. Ze wilde hen stimuleren en inspireren om alles uit het leven te halen.
Maandag 23 augustus krijg ik om 15.42 uur een app van haar: In het Engels, maar ik vertaal het hier – en laat details weg om te voorkomen dat ze wordt getraceerd: “Sorry dat ik je lastig val. Een paar minuten geleden bonsden twee Taliban leden aan de achterdeur van ons huis op zoek naar mij. Mijn vader vertelde dat ik niet thuis was. De Taliban dreigden de hele familie te vermoorden als ze me niet zouden vinden. De reden is dat ik de leider ben van de Vrouwenhulpgroep op het platteland. Ook leid ik de debatclub van de universiteit. Daarnaast ben ik lid van een jong leiders platform. Ik ben actief in diverse internationale organisaties die de zelfstandigheid van vrouwen bevorderen en heb een muur vol met awards en oorkondes. Ik ben zo bang en er is niemand die me kan helpen. We hebben geen regering meer, ik weet niet wat ik moet doen”.
Ik beloof haar Amnesty in te schakelen en zoek via via contact met een hulporganisatie in Kabul. Sedad vlucht naar een familielid. Het gezin blijft vooralsnog thuis. Waar moeten ze anders naar toe. Sedad is doodsbang dat de Taliban hen iets aan zullen doen. Ze voelt zich ook schuldig. De hulporganisatie reageert snel. Ze proberen Sedad en haar familie op de evacuatielijst te krijgen, maar de hele situatie is op 24 augustus uiterst chaotisch. Iedereen probeert wanhopig het land te verlaten. Er zijn niet genoeg vliegtuigen en vluchten. En Sedad is een lange en gevaarlijke busreis verwijderd van de hoofdstad en het vliegveld.
Gevaarlijke tocht naar Kabul
Ik stuur haar kracht en liefde, wat anders kan ik doen. Ik app haar dat ze een echte activiste is en daar trouw aan moet blijven. Dapper moet proberen te zijn. ‘Hou vol. We Het veiligst is om naar Kabul te gaan, waar niemand haar kent.’ Een groot besluit. Dan worden ook de buren bedreigd door de Taliban. Gelukkig zijn ze loyaal. Ze zeggen dat ze nooit contact hadden met de familie en geen idee hebben waar Sedad is. De vader moet de beslissing nemen om de hele boel op te pakken. Zonder hem mag en kan ze niet reizen. Maar wat gebeurt er met hen als ze eenmaal in Kabul zijn? Zal er een opvanghuis zijn? De safe houses zitten al bomvol en ze reserveren geen plek voor mensen die nog niet onderweg zijn.
Ik adviseer Sedad om al haar buitenlandse contacten, met wie ze in het verleden gewerkt heeft, om hulp te vragen. Maar de telefoonlijnen zijn afgesloten. De Amerikanen verdwenen. Sedad twijfelt. Ze hebben geen auto om te reizen. Dan wordt haar moeder ziek. Ik dring aan bij Sedad om haast te maken. Elk uur telt. Gelukkig ziet de vader de noodzaak van vluchten. Een andere keus is er niet. Gehuld in een burka zal Sedad samen met hem met de bus de lange gevaarlijke tocht naar Kabul maken. Ze kunnen vrijwel niets mee nemen. Het mag niet lijken op een vlucht, maar moet de indruk wekken van een onschuldig familiereisje naar de hoofdstad.
Onderweg tien keer aangehouden door de Taliban
Onderweg worden ze tien keer aangehouden. De Taliban komen agressief de bus in om hun papieren te controleren. Soms worden mensen de bus uit geranseld. Ik hoef niet te vertellen hoe zenuwslopend die reis is geweest. Vlak nadat ze in Kabul aankomen vindt de bomaanslag plaats en wordt het vliegveld met onmiddellijke ingang gesloten. Honderden, misschien wel duizenden, mensen zijn gestrand. De hele Westerse wereld beleeft het mee. Ook ik zit uren voor het scherm naar Al Jazeera en CNN te kijken om alle hoop te zien verdampen.
Te laat
Sedad stuurt me een geluidsopname van de geweerschoten die extra paniek veroorzaakten. Ze zijn te laat gearriveerd. Afghanistan is teruggeworpen naar de periode van 20 jaar geleden. Ook toen hadden de Taliban het voor het zeggen en mochten vrouwen niet bestaan in het openbare leven. Dat wil zeggen: niet naar school, zeker niet naar de universiteit, volledig bedekt naar buiten, onder begeleiding van een man – en dan nog: alleen als dat hoognodig is – lees: om boodschappen te doen of naar de dokter te gaan. Moet je naar de dokter en is er geen man in de buurt, dan heb je pech gehad. De regel blijft van kracht.
Komen de Afghanen daar dan niet zelf tegen in opstand zou je denken, nadat ze 20 jaar lang de vrijheden hadden genoten die in het Westen zo normaal zijn. Zeker. Onder aanvoering van een zeer dappere vriend ging een groep vrouwen dagelijks de straat op. In lange gewaden, het haar bedekt. Ze werden met gemene dikke leren zwepen uit elkaar geranseld door de Taliban. Einde openbaar protest.
Intussen heeft de vader de zieke moeder opgehaald van huis, nogmaals die lange busreis. Daarna is hij nog een keer terug gegaan om meubels en andere spullen proberen te verkopen. De banken zijn gesloten. Ze hebben geld nodig om van te leven. Dagen blijft hij weg. Sedad en haar moeder kunnen geen kant op zonder hem. Het lukt niet om geld te maken. Inmiddels is het gezin verplaatst naar een ander safehouse. De aanpassing daar is lastig. Het is er smerig en ze kunnen niet goed uit de voeten met de beperkte ruimte en de manier van leven van de andere onderduikers. Maar ze maken er het beste van. Gaan dagen aan de schoonmaak. De martelende onzekerheid blijft. Wanneer, hoe, of…
Hopen Sedad naar Nederland te halen
Twee leden van de Tweede Kamer hebben Vrouwenrechten activisten via een motie laten opnemen als in aanmerking komend voor de evacuatie. Ik heb een verzoek met de ID’s van de familie en de awards en het indrukwekkende CV van Sedad opgestuurd. Er ligt een aanvraag bij de VU – om haar studie af te mogen ronden in Nederland. In het Regionaal overleg in mijn woonplaats – en vast overal in Nederland – wordt nagedacht over opvangplekken. Een sympathieke organisatie heeft opgeroepen om je logeerkamer beschikbaar te stellen voor de vluchtelingen, wier aanvraag is gehonoreerd maar die soms al jaren in het AZC (zoals de Harskamp) wachten op een huis, – zodat er weer ruimte komt voor nieuwe vluchtelingen.
Ik hoop dat het lukt om Sedad samen met haar familie naar Nederland te laten komen. Ze wil een boek schrijven over vrouwenrechten, zakenvrouw worden, leven, gelukkig en vrij zijn. Ik hoop op een warm welkom voor Sedad en haar landgenoten, en ik hoop dat het lukt hen naar ons land te halen.
“Dear Sedad, we all hope to see you in the nearby future. In the meantime we send you our love and wish you all the strength you need.”
Ineke Hilhorst
Dear Sedad, we all hope to see you in the nearby future. In the meantime we send you our love and wish you all the strength you need.
NB: de foto bij dit artikel is niet van Sedad maar een willekeurige foto (bron Pixabay)